Jeffrey (17): “Op dit moment ben ik hongeriger dan ooit voor succes!”

Op het eerste oog is er niks dat Jeffrey Karikari anders maakt, zo heeft hij zichzelf dan ook nooit gezien. Jeffrey is geboren met Erbse parese, een aandoening aan de hoofdzenuw in zijn arm waardoor deze minder goed functioneert.

“Ik ben altijd al een sprinter geweest” vertelt atleet Jeffrey. Ook toen hij voorheen voetbalde, was sprinten al iets voor hem. Bij de voetbaltraining wilde hij na elke één op één actie alleen wegsprinten met de bal. Hij begon op 12-jarige leeftijd langzaam door te krijgen dat voetbal niet zijn sport was. Op aanraden van zijn vader, die zag hoe snel hij was, is hij gestart met atletiek. Het eerste jaar heeft Jeffrey zich ontwikkeld bij de reguliere jeugd, daar draaide hij best lekker mee. Hij deed zelfs mee aan de Nederlandse kampioenschappen, waar hij zevende werd. Hij was er toen nog niet van bewust dat hij beperkt was. “Of naja, ik was er wel van bewust, maar ik dacht bij Paralympische sport heb je waarschijnlijk alleen maar mensen die een been missen ofzo.”

In het dagelijkse leven heeft hij nooit last gehad van zijn beperking. In de sport zag hij zijn beperking wel telkens terug komen. “Uiteindelijk heb je kracht uit beide armen nodig, als je maar met één arm kracht kan zetten maakt dat het lastiger. Ik heb nog wel controle, maar ik kan mijn arm minder meebewegen en dat is wel belangrijk om grote passen te kunnen maken. In dat opzicht hebben mensen met een onderarm amputatie zelfs een voordeel omdat zij wel met hun arm achter hun romp kunnen.”

Tijdens een wedstrijd werd hij gespot, waardoor hij op Papendal belandde. Eens in de drie weken trainde hij, voor twee jaar lang. Totdat hij zijn hamstring scheurde. Hij lag er een tijdje uit en kampte met het terugvinden van zijn motivatie. “Dat was misschien ook de leeftijd. Je weet nog niet zo goed wat je wilt, dat moet je nog ontdekken. Wil je liever uitgaan? Of wil je liever die avond trainen en beter worden? Dat is wel echt iets waar ik achter moest komen.” En wat heb je dan nodig? Precies, advies van je moeder! Haar woorden waren dan ook:  “Jeffrey, je hebt een kans en een gave gekregen dus ik vind dat je door moet zetten, geef niet op. Je zult altijd wel tegenslagen hebben. Het is zwaar maar niks in het leven komt gratis.” Dat werd dan ook zijn drijfkracht, zijn familie trots maken. “Ik kom uit een familie die het niet breed heeft. Mijn ouders zijn opgegroeid in een klein dorpje in Ghana waar ze niet de mogelijkheden hadden om een opleiding te volgen of om het te maken als topsporter. Dan is het mooi om iemand in de familie te hebben die het gewoon ver schopt.”

Jeffrey is daarom voor twee maanden naar Amerika vertrokken om atletiek weer op te pakken. Daar had hij het zo naar zijn zin dat hij er zelfs over nadacht te verkassen. Totdat hij een appje kreeg van coach Guido, die zijn eigen team aan het opstarten was en hem er graag bij zou willen hebben. “Guido is een ervaren coach die weet wat je nodig hebt om aan de top te komen, ik twijfelde dus geen moment.” Inmiddels is het team één grote familie met een gezamenlijk doel. Maar de meeste dingen doet Jeffrey toch het liefst zelfstandig. Hij leerde al op jonge leeftijd om voor zichzelf en zijn zusje te zorgen doordat zijn ouders scheidde en zijn moeder nog meer moest gaan werken dan ze al deed. Ook op school leerde hij zelfstandig te zijn, waar ze werken met het daltononderwijs. “Ik hou ervan om alles zelf te doen en niet afhankelijk te zijn van anderen. Dat kan ik in atletiek goed toepassen. Tijdens de 400 meter sprint denk ik dan ook: ik heb jullie allemaal niet nodig, ik weet niet hoe ver jullie komen maar ik ga dit doen!” Die mentaliteit heeft ervoor gezorgd dat hij nu fulltime atleet is. “Dat is alles wat ik gedroomd had en dat heb ik nu.”

Fotografie: Hélène Wiesenhaan