Ook na haar voetamputatie blijft Ashley (8) voetballen

Hoe moet dat, voetballen als je ene been tien centimeter korter is dan de andere? Ashley (8) heeft fibula aplasie, oftewel een groeibeperking aan haar kuitbeen. Toch rent ze gewoon rond op het voetbalveld. En dat blijft ze doen, ook nu haar voet binnenkort geamputeerd wordt.

Voor haar ouders was de geboorte van Ashley de mooiste dag van hun leven. Wel kregen ze er, behalve het zorgen voor hun kind, een extra zorg bij. Ashley heeft een groeibeperking aan haar kuitbeen, waardoor een lengteverschil van tien centimeter is ontstaan, en haar ene voet heeft maar drie teentjes.

Dat lengteverschil wordt gecompenseerd door een brace, maar lastig is het soms wel. Want Ashley, die niets liever wilde dan op voetbal, kon vanwege haar beperking niet naar een reguliere voetbalclub. Daarom kwam ze terecht bij Only Friends, een sportclub voor kinderen met een beperking.

Vooral haar ouders vonden dat in het begin wel even spannend. Haar vader Barry vertelt: “Ashley was heel vasthoudend. Ze wilde echt op voetbal. Ze werd lid toen ze nog maar vier jaar was, en daarmee was ze één van de jongsten. Het is spannend als je kind iets gaat doen wat ze nog nooit eerder heeft gedaan. Maar de kinderen op het veld houden heel erg rekening met elkaar. De een heeft Down Syndroom, de ander heeft een hersenaandoening, Ashley mankeert wat aan haar been. Het helpt ze misschien wat makkelijker accepteren dat ze niet de enige zijn waar iets anders mee aan de hand is. En dat ze goed zijn zoals ze zijn."

Een dag niet gesport is een dag niet geleefd, voor Ashley. Van wie ze die liefde voor voetbal heeft, weet haar vader niet. Niet van hem, want hij heeft vroeger nooit op voetbal gezeten, maar zijn dochter heeft hem wel aangestoken. Hij staat hij niet alleen naast het veld, maar Barry is als coach van het 4x4 G-team te vinden op het veld.“Only Friends is ons tweede huis geworden. Ik sta er op het veld, Ashley’s moeder Mariska is vrijwilliger in het complex. Allemaal beleven we heel veel plezierige momenten op de club. Ashley heeft hier zoveel lol met alle sportende kinderen. De vriendschappen die er worden opgebouwd, maken veel goed.”

Want een ding waar Ashley wel eens van baalt, is als ze wordt nagestaard omdat ze er anders uitziet. Doordat haar ene voetje hoger zit dan de andere voet, stoot ze tijdens het voetballen weleens haar teen, en een spijkerbroek dragen, zoals de meeste andere kinderen, dat gaat niet. Daar komt binnenkort verandering in. Ashley staat een spannende tijd te wachten. “Binnenkort wordt haar voet geamputeerd. Haar been, die in een x-richting dreigt te groeien, wordt gecorrigeerd. Haar eerste vraag toen dit met Ashley werd besproken was: ‘Ik kan dan toch nog wel voetballen?’ Het revalidatieproces zal voor haar letterlijk vallen en opstaan worden. En juist daarom is het zo goed dat ze bij een sportclub zit, die begeleiden haar daar zo goed mogelijk bij.”

Wat voor meisje zou Ashley geweest zijn als ze niet op voetbal, en inmiddels ook op judo, had gezeten? “Dan was het een heel ander verhaal geweest”, denkt Barry. “Als er geen aangepaste sportvereniging zou zijn, dan zou ze misschien een bankhangend kind geworden zijn. Nu is ze actief en vrolijk. Een sociaal kind en een allemansvriend. Haar beperking houdt haar niet tegen. Haar sportclub Only Friends is echt haar lust en haar leven.”