Een reuze sprong voorwaarts vol met perspectief

"Papa en mama, kijk!" Hop, daar ging ik weer. Handen op de grond en 1 been gestrekt de lucht in. Tong uit mijn mond van de inspanning. "Oh knap zeg", zeiden mijn ouders dan. En ik glunderde van trots. Dat was de 'Grote Kunst' die ik deed toen ik klein was. Vandaag voltrok zich voor mijn ogen echter een hele nieuwe Grote Kunst. Met een nóg grotere hoofdletter K...!

Blij, trots en met tranen van geluk. Zo zit ik in de auto. Alleen. En dat is best een anticlimax kan ik je zeggen. Als ik namelijk niet gauw kan delen wat ik net heb meegemaakt, dan knal ik denk ik uit elkaar! Ik bel Tycho. En als ik zijn stem hoor, breek ik. "En?", vraagt 'ie. "Het was zo mooi schat, ze deed het zó goed!", zeg ik, terwijl de tranen opnieuw over mijn wangen biggelen. 

Staan is in
Vanochtend ben ik namelijk met Bommel bij het Revalidatiecentrum geweest. We hadden weer een date met de Ergo én met Fysio Jeroen. Bommel is fan van Fysio Jeroen. Door veel tegen haar te kletsen, heeft 'ie haar voor zich gewonnen. Ook vandaag heeft ze alleen maar oog voor hem. En dat is maar goed ook, want daardoor werkt ze goed mee. We zijn ons aan het oriënteren op een loophulpmiddel. Na 4 jaar heeft Bommel ineens door dat die 2 'stengels' onderaan haar lijf benen zijn én dat je daar mee kunt staan. Op schoot zitten is nu dan ook helemaal uit. (Willen) staan is in! 

Aandachtig volgt Bommel Fysio Jeroen terwijl hij verschillende 'karretjes' tevoorschijn haalt. We proberen de Caddy. Het erin zetten overvalt Bommel even. Ze klampt zich aan mij vast en schreeuwt het uit. Als dat maar goed gaat, denk ik. Maar als ze er eenmaal in staat, zie ik haar tot rust komen. Ze voelt overal even aan. De riempjes, de armsteunen, alles wordt afgetast. En dan gebeurt het...: ze zet zich af met een voetje en de Caddy beweegt mee.
Een grote glimlach!

Wondermiddel
Ik lijk niet helemaal te registreren wat ik zie, ik maak een filmpje en wat foto's. Daarna leg ik mijn mobiel weg en kijk naar mijn meisje. Wat lijkt ze groot. Ik schiet vol. Ineens komt het binnen. Kijk nou wat ze aan het doen is! Ze staat én ze zet zich soms al af met haar voetjes. Mijn kind beweegt zich voort! Bommel straalt en ik straal met haar mee. In dit moment is de Caddy voor mij meer dan een loophulpmiddel. Het is een waar wondermiddel. Deze ervaring laat mijn schatje glunderen van plezier en trots. 

Als ik Bommel daarna bij het Medisch Kinderdagverblijf heb gedropt, zit ik in de auto. Er heeft zich zojuist een wonder voltrokken. Zo voelt het. Vier jaar lang wist niemand of dit moment zou komen. Of Bommel zou kunnen staan en lopen, op wat voor manier dan ook. En vandaag was het er. Een reuze sprong voorwaarts vol met perspectief. We zijn van zo ver gekomen. Zoveel uren fysio, zoveel oefenen, zoveel geduld. En nu dit moment. Dat is een Kunst. Een. Hele. Grote. Kunst. Met mega-hoofdletter K!

Als Mantelmama baant Vera Tomassen zich een weg door het oerwoud van de medische & zorgintensieve wereld en schrijft ze blogs & columns over haar avonturen, lees ze hier.