Hydred (dwarslaesie) raakte verslingerd aan biljarten

Als je nog voordat je volwassen word een ernstig ongeluk krijgt en verlamd raakt, dan gooit dat letterlijk je hele wereld overhoop. Hydred weigerde toe te geven dat ze nooit zou lopen, en raakte in een isolement doordat ze nauwelijks het huis uit kwam. Gelukkig ontdekte ze een grote passie: biljarten.

Het gebeurde vijf dagen voor mijn achttiende verjaardag. Ik voelde me jong en onbezonnen, en zoals de meeste tieners wilde ik onafhankelijk zijn en mijn eigen koers varen. Ik en mijn vriendje reden in zijn auto over de snelweg, mijn jongere zusje zat achterin. We zaten in een oude auto, en plotseling zat het stuur helemaal vast. We eindigden in de berm en vlogen tegen een zendmast aan.

Ik weet het nog goed: ik droeg die dag mijn lievelingsrokje. Ik keek naar beneden en zag dat mijn benen slap onder het rokje uit bungelden. En het was net alsof ik elektriciteit heen en weer langs mijn ruggengraat voelde gaan. Maar ik was in ieder geval bij bewustzijn, en het ging goed met me, dacht ik. Alleen liep het anders. Ik werd onmiddellijk naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. Daar hoorde ik dat ik een dwarslaesie had.

Zelf zag ik voor me hoe ik in het revalidatiecentrum weer zou leren lopen. Waar het op neer kwam was dat ik leerde hoe ik me in mijn rolstoel kon voortbewegen en hoe ik mezelf met mijn ellebogen overeind kon duwen. Dat besef, dat ik echt verlamd was, wilde maar niet dagen. Ik bleef in ontkenning.

Ik schaam me er haast voor om te zeggen, maar het heeft me zowat zes jaar gekost voordat ik realiseerde dat ik echt altijd verlamd zou blijven. Het was mijn grootste angst om onder ogen te komen dat ik nooit meer voor een spiegel zou staan om te zien hoe mijn kleren me stonden. Dat ik nu misschien nooit meer een vriendje zou hebben, of een gewone baan als ieder ander. Op social media zag ik dat mijn vrienden afstudeerden, dat ze trouwden en kinderen kregen. En ik, ik zat thuis en voelde me depressief, en ik kreeg daarbij ook een milde vorm van straatvrees.

Ik kwam gewoon bijna het huis niet meer uit. Ik was al bang als ik naar de hoek van de straat liep. Bang dat ik door een auto geraakt werd, of dat er een vliegtuig uit de lucht zou komen en op me zou vallen. Dat klinkt belachelijk, maar die angsten voelde voor mij heel erg echt. Een oud-klasgenootje en inmiddels een hele goede vriendin, hielp me stapje voor stapje om mijn leven weer op te pakken. Eerst zaten we bij mijn ouderlijke huis op de veranda om thee te drinken. Daar voelde ik me veilig. De volgende stap was dat we naar het park gingen. Of naar het café, zodat ik weer onder de mensen kwam. Uiteindelijk verkende ik zelfs weer het nachtleven, en was ik eindelijk weer in staat om me onbezorgd te voelen! Ik leerde op eigen houtje mijn weg te vinden. Dat heeft echt mijn ogen geopend naar de mogelijkheden die er gewoon voor mij zijn. Ik maakte weer plannen voor mijn leven. Daarom besloot ik een opleiding te doen. Eerst studeerde ik psychologie, daarna ben ik beeldende kunsten gaan studeren. En in de kunst, daar ben ik uiteindelijk carrière gaan maken.